“Mijn hele leven staat in het teken van motoren”
Dat begon al toen ik als kind mijn grootvader op een Triumph Speed Twin het erf van mijn ouders met veel motorgeronk zag oprijden. Ik vond dit fantastisch.
Mijn vader niet zo geloof ik, tenminste zijn gezicht sprak boekdelen als Opa dan vlak voor mijn neus stopte en mij met een ferme zwaai op de tank plaatste en nog met een noodgang de oprijlaan op en af daverde met mij, op de grote tank. Ik was toen een jaar of zeven.
Toen ik achttien jaar was moest natuurlijk het auto rijbewijs worden gehaald. Dit lukte vrij aardig en het motorpapiertje moest er maar gelijk bij. Dit was nog in de tijd dat je binnen een straal van vijf km vanuit je woonplaats mocht oefenen. Dus wat moest er komen, juist ja een motor. Maar hoe kwam je als een knul van 19 jaar die toen elf gulden in de week verdiende aan geld voor een motorrijbewijs en natuurlijk niet onbelangrijk aan een motor. Op pa hoefde ik niet te rekenen. Hij had het autorijbewijs ook al betaald en aan motoren had hij een grote hekel.
Hij daverde ondertussen al niet meer met de Speed Twin langs vele wegen. Ik hoor hem nog de woorden uitspreken, jongen je mag mijn motor wel lenen voor je rijbewijs. Het was in die tijd dat je met het examen, als je een beetje kon rijden en wat vragen goed had beantwoord je in het bezit kwam van je motorrijbewijs. Wel moest ik de Speed Twin weer bij opa in de schuur zetten.
Er volgde toe een aantal afgetrapte motoren zoals Jawa, DKW een Horex en nog wat ander onbestendig spul welke veelal door ruilhandel wel of niet met geld toe verkregen tweewielers. Ook werd er in die periode nog, met wisselend succes grasbaanraces gereden.
Toen kwam de periode van huisje boompje beestje en de motoren verdwenen op de achtergrond.
Maar de Speed Twin van opa was ik nog niet vergeten. Wel was de motor op een of ander manier plotseling verdwenen en opa wist het allemaal niet meer en het interesseerde hem nog minder.
Zo’n vijftien jaar geleden besloot ik mijn hobby maar eens weer op te pikken. Het moest dus weer een Triumph worden en natuurlijk het liefst een Speed twin. Internet was er misschien al wel, maar alle motorbladen en dagbladen werden nageplozen voor een Speed Twin.
Op een gegeven moment had ik geluk. Er werd in Zwartemeer een Triumph Speed Twin aangeboden.
Een mooie Speed Twin motorisch helemaal in orde gemaakt maar het rijwiel gedeelte moet nog worden opgeknapt.
Een afspraak werd gemaakt en op een winterachtige zondagmorgen met wat lichte sneeuwval toog ik naar Zwartemeer. Daar aangekomen viel mij het groot aantal bandensporen rond het huis van de verkoper op. Ik werd alleraardigst ontvangen met koffie en koek. Na twee kopjes koffie informeerde ik eens naar de motor en verkoper stelde voor om het project maar eens te bekijken. In de schuur zag ik het al. Een wat aftandse motor met een glimmend blok en nog wat sneeuw aan de banden.
Kennelijk had de man geprobeerd de motor aan de praat te duwen, vandaar de sneeuwsporen buiten om. Maar kennelijk niet gelukt want het blok was nog koud. Na veel uitleg van een toch wat zenuwachtig wordende verkoper vroeg ik maar eens, zo van geef hem maar eens een schop, maar hij snapte het niet. Toen ik hem vroeg hem maar eens aan de loop te trappen kreeg ik een beetje een stotterend antwoord, het is zondag en men houdt dan hier van rust als ik hem laat lopen krijg ik mot..
Toen ik hem vertelde van de bandensporen gaf hij toe dat hij de motor een poosje geleden had gekocht maar hem met geen mogelijkheid aan de praat kon krijgen en maar had besloten de motor maar door te verkopen.
S’ morgens voor mijn komst had hij samen met zijn buurman nog een ultieme poging gedaan om het kreng aan de loop te douwen, wat echter niet was gelukt. Maar hij wilde wel wat aan de prijs doen.
Nu is het tegen mijn principe om een motor te kopen welke ik niet heb horen lopen, dus zelf maar eens kijken.
Ik had verdorie een heel eind gereden en om mij nu om te draaien en weer weg te gaan was ook niet wat. De man had wel een paar bahco’s en een schroevendraaier, dus aan het werk. Na een uurtje sleutelen was er weer een redelijke vonk en de benzine toevoer was er ook weer.
Besloten werd om hem nog maar eens aan te duwen. De verkoper in zijn opgestroopte mouwen ondanks een paar graden onder het vriespunt bij het stuur en ik aan de achterkant. Na 100 meter duwwerk in de straat wilde ik net de moed opgeven toen de motor een paar flinke klappen gaf. Bougies er nog maar even uit en schoongemaakt en opgewarmd boven een fornuis nog maar eens geprobeerd.
En waarachtig de motor sloeg brullend aan en in plaats dat de man de koppeling intrekt springt hij op de motor en rijdt met een flinke snelheid de weg uit met aan het eind een flauwe bocht en ja hoor, geen houden aan. De man knalt tegen de stoeprand en stuitert met motor en al tegen de vlakte. De koplamp rolde nog 20 meter verder.
Bij de plek des onheil aangekomen krabbelde de man kreunend op. Zijn blote armen geschaafd een hoofdwond en nog wat andere mankementen, liep hij naar zijn motor en kreeg tranen in zijn ogen. Vork krom ,koplamp er af wiel krom enz. enz .
Met veel pijn en moeite eerst man en later met zijn vrouw de motor weer thuis gebracht, keerde ik weer huiswaarts. Ik was die morgen om 8 uur vertrokken en was om 5 uur weer thuis. Echter zonder Triumph Speed Twin
Wat later heb ik toen een Thunderbird gekocht waar ik nog jaren met veel plezier op heb rond getoerd.
Met de man van de Speed Twin is het ook nog goed gekomen, hij heeft hem laten repareren en er nadien nog veel plezier aan beleefd.
Tjip
